بررسی رابطه بین انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی با اهمال کاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

اهمال کاری تحصیلی یکی از متغیرهای شایع در دانشجویان است که لزوم توجه به آن و بررسی متغیرهای تأثیرگذار بر آن ازجمله انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی اهمیت بسیاری دارد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی با اهمال کاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز می باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال تحصیلی 93- 1392 بود. نمونه­ای به حجم 259 نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه­ای نسبی انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس­ انگیزش تحصیلی، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی و پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داد ه ها علاوه بر شاخص­های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، از روش های آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون ساده، آزمون t گروه های مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره) نیز استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمرات کل مقیاس انگیزش تحصیلی و خرده مؤلفه های انگیزش درونی و انگیزش بیرونی و بی انگیزگی با نمرات کل مقیاس اهمال کاری و خرده مؤلفه های آن همبستگی معناداری وجود ندارد. اما بین نمرات مقیاس خودکارآمدی تحصیلی و نمرات کل مقیاس اهمال کاری و خرده مؤلفه های آن همبستگی منفی و معناداری وجود داشت. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون ساده نشان داد که اهمال کاری تحصیلی از طریق خودکارآمدی تحصیلی قابل پیش بینی است. نتایج آزمون t گروه های مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره نیز نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر در کل مقیاس اهمال کاری تحصیلی و خرده مؤلفه های آن تفاوت معناداری وجود ندارد. با عنایت به نتایج این پژوهش، به نظر می­رسد که اساتید و مجریان آموزشی می توانند با آگاهی از خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان، اهمال کاری تحصیلی آنان را پیش بینی کنند.